Ik schrijf dit maar vast thuis. Ik had bewondering voor je houding in je werk en in het leven. Je had zoveel rust en zocht echt naar goede banden met de mensen om je heen en altijd naar de constructieve weg. Een kleine zegen voor de mensen om je heen. Je droeg zelfs altijd wel de rustige kleur blauw, waar ik maar wat graag over grapte.

Ik haal er hoop uit dat je misschien geloofde. Dat je wist dat er een betere plek op je wachtte, al kan geen levend wezen zich echt voorstellen dat dat zo is. In elk geval maakte je onze wereld een beetje mooier. We zullen je missen.