“bir zamanlar yaşadığım irlanda’da eski bir masal anlatılır. orada,ağıt yakma gibi eski bir gelenek vardır. ölünün ardından yaşlı kadınlar toplanır ve en dokunaklı,en güzel ağıtlarını söylerler. ve bu şarkı,ruhu daha iyi bir yere göndermek için söylenir: ilahi huzurun hatta sevincin olduğu bir yer. fakat birkaç yıl önce,katolik kilisesinin ihtiyarları kendi dini törenlerini ve ayinlerini engellediği için bu pagan eylemini kabul etmediler. ve böylece bu iyi,doğru kadınların tutuklanıp cezalandırılmaları için mahkemeyi ikna etmişler. elbette suçlu bulunup,ölüme mahkum edilmişler. kadınlar darağacına götürülmüş,yan yana dizilmiş. ve ipler boyunlarına geçirilirken,ağıt yakmaya başlamışlar. düşerlerken ve boyunları kırılırken,şarkıları sadece bir an için yankılanmış: ölümsüzlüğe uzanan yoldaki sesleri. benim talihsiz,ağıt yakan kadınlarım. bizler de ölümsüz olalım mı? biz de darağacından şarkı söyleyelim mi?”