29 ocak,

sana hakkımda ufak birtakım şeyler bırakacağım bu kez. İzmir'de yaşamaya başladığımda bulduğum ilk iş çocuk bakıcılığıydı. yunan bir annenin oğluna bakıyordum, ismi Leo. kadının kendisi müzisyendi, çok güzel yunanca şarkılar söylüyordu. kocası da müziksev'de çalışıyordu, belki biliyorsundur enstrümanlar müzesi. birkaç kez oraya ziyarete gitmiştik, tadilattan dolayı halka kapalıydı. etrafı gezme fırsatın olmuştu, türlü türlü çalgılar o kadar ilgi çekiciydi ki. ancak özellikle de müzenin ilk katında bulunan piyanoda kalmıştı aklım. tabii çocukla ilgilenmem gerektiğinden çok fazla dolaşamamıştım. asıl hoşuma giden neydi biliyor musun? halka kapalı olmasına rağmen benim orada birkaç dakika da olsa yalnız başıma etrafı keşfetmeye çalışmam. sanki dünyada yalnızca ben ve bu çalgılar vardı.

özellikle müzisyen birinin çocuğuna bakmış olmak da bir nebze ''yuliya'' olmaktan çıkartmıştı beni. kendi dünyam dışında her yerde daha huzurluydum.