Yaşam belki tüm zamanlardır fakat yaşamak yalnız bu andadır. Bilinen şekliyle, "anı yaşa". Hepimizin bildiği ve muhtemelen yaşayan herkesin katıldığı bir öğreti bu. Ama gerçekleştirmesi söylemek kadar kolay değil, en azından benim için.

Daha çok küçükken "büyük adam" olma hayali kurdum. Yıllarca, hiç değiştirmeden bunun peşinden gittim. Bir sınavdan düşük aldığımda büyük adam halimden uzaklaştığım için ağladım belki. Bakınca çok idealist duruyor aslında ama özellikle şu sıralar bunun bana verdiği zararı hissediyorum. Şu an için üzülemiyorum. Tüm endişelerim gelecek için. Tüm üzüntülerim, tüm hayal kırıklıklarım gelecek için. Kaybettiğim her şeyde, başarısız olduğum her anda büyük adam olamamaktan korkuyorum. Sanki onu kaçıracakmışım gibi. Sanki o benden koşarak uzaklaşıyormuş da ben de onu yakalayayım derken bir çemberi takip ediyormuşum gibi. Beynimde hep yargıç misali bekleyen büyük bir adam var. Düştüğüm her an karşısında buluyorum kendimi. Daha canım acıdı diye bile ağlamadan belki. Oysaki küçükken sahip olduğum hayalde o sadece elimi tutar ve beni ayağa kaldırırdı. Ve ben şimdi de eskisi gibi olsun istiyorum. Büyük adam olmayı bilmediğim için ya da beceremediğim için endişelenmek istemiyorum. Dolayısıyla sanırım artık onu öldümeliyim. Çünkü bir zamanda iki beni var etmenin mümkün olmadığını öğrendim ve kendimden de vazgeçemem.

Sevgili küçük ben, hiçbir zaman büyük adam olamayacağım. Ama umarım bir gün kendimi senin büyük adamın yapabilirim.

Sizi seviyorum, iyi ki varsınız.