|
bookmarks:
|
main | ongoing | archive | private |
Aku tak tahu kenapa aku tulis ni malam ni. Mungkin sebab aku baru balik dari lepak dengan dia — perempuan yang kononnya boleh isi tempat kau. Dia baik, lawak dia masuk… tapi bila dia gelak pun, aku rasa kosong. Bukan sebab dia tak cukup… Tapi sebab dia bukan kau.
Kau tahu tak? Aku pernah fikir aku takkan terjatuh sekuat tu dengan sesiapa. Sampai aku jumpa kau — yang marah aku dengan mata basah, yang lawan aku dengan nada yang masih sayang, yang berdiri depan aku walaupun aku yang tolak dia jauh-jauh.
Aku bodoh. Tak tahu beza antara ‘nak jaga’ dengan ‘nak kawal’. Aku ingat cinta tu milik — bukan penjagaan. Aku rosakkan kau sebab aku takut. Takut kau tinggalkan aku satu hari nanti, jadi aku buat kau hilang lebih awal.
Bila aku fikir balik… aku tak pernah hilang kau. Aku lepaskan. Dan sekarang, tak ada siapa pun buat aku rasa disayangi macam dulu — walaupun aku cuba.
Perempuan yang ada dengan aku sekarang tu… dia okay. Tak banyak tanya. Tak pernah naik suara. Tapi sayang, aku rindu gaduh manja dengan kau. Rindu suara kau bebel, rindu kau peluk aku waktu aku baran. Rindu cara kau pandang aku, seolah-olah aku ni lebih daripada apa yang aku pernah percaya pasal diri sendiri.
Aku tak tulis ni untuk suruh kau balik. Aku tahu kau bahagia sekarang — atau sekurang-kurangnya, lebih tenang tanpa aku.
Aku cuma nak kau tahu…
dalam semua yang datang lepas kau, tak ada satu pun yang rasa macam ‘rumah’.
Dan aku sedar… aku dah rosakkan satu-satunya tempat paling selamat aku pernah ada — kau.
– Haziq