Sayang,

I baru lepas parking dekat bawah. Tapi tak boleh terus naik. Rasa berat sangat malam ni.

You tahu tak, lepas I peluk you tadi... I terus rasa kosong. Macam sebahagian dari I tertinggal dekat depan rumah you — tempat I peluk orang yang paling I sayang, paling I rindu, paling buat I rasa cukup jadi manusia.

I tak tahu kenapa malam ni rasa lain. Padahal bukan first time pun kita berjauhan. Tapi kali ni rasa… makin susah nak lepaskan.

Tadi dalam kereta, I nampak you tengok luar. Senyum je. Tenang. Tapi I tahu dalam kepala you ada macam-macam — sama macam I.

You kuat, Sayang. Kuat sangat. You buat semua benda nampak mudah walaupun I tahu tak semua yang you tanggung tu ringan.

And I just want to say… thank you. Thank you sebab masih nak jumpa I. Sebab buat hari ni rasa macam mimpi yang I tak nak bangun. Sebab walaupun kita jauh, you buat I rasa dekat. Sebab walaupun you senyap, I tahu you masih ada.

I rindu kita yang dulu — yang dating hari-hari, yang lepak dekat Suria every other day, yang selagi tak habis minyak selagi tu duduk je dalam kereta, talking nonsense.

But tonight, I realise… I tak rindu kita yang dulu. I sayang kita yang sekarang. Walaupun tak jumpa hari-hari, walaupun kena tahan rindu, walaupun kadang-kadang tak sempat nak call pun. I still choose this version of us. Sebab walau susah mana pun — I still have you. And that’s enough.

So malam ni, I nak you tahu — You’re the peace I always come home to. And I’ll wait, as long as it takes, to hold you again.

Goodnight, Sayang. Tidur lena ya. Mimpi I.

– Your clingy Baby.

jul 28 2025 ∞
jul 28 2025 +