|
bookmarks:
|
main | ongoing | archive | private |
[Scene: Malam. VC call. Baby baring kat katil, muka nampak sayu. Sayang dalam bilik kat rumah Shah Alam, muka ceria tapi mata nampak letih.]
Baby (nada lembut, pandang skrin): Sayang…
Sayang (senyum): Hmm? Kenapa muka Baby macam baru kena tinggal seminggu?
Baby: Yelah… rasa kosong je sejak Sayang balik Shah Alam. Hari-hari biasa kita lepak kejap pun jadi... sekarang? Sunyi gila.
Sayang (lembut): Alaa… I baru balik dua hari Baby, janganlah macam I pindah benua.
Baby (sengih sikit tapi masih sedih): Tapi dua hari pun rasa macam dua tahun. Nak lunch pun I teringat Sayang. Nak drive balik pun lalu area UKM, terus rasa sayu.
Sayang (tersenyum simpati): Ala baby… I pun rindu. Tapi bukan kita tak jumpa langsung kan? Weekend nanti I datang Bangi, kita keluar okay?
Baby: Hmm… dulu kalau I stress kerja, I tahu je lepas habis I boleh pecut jumpa Sayang. Sekarang… takde.
Sayang (suara lembut, cuba pujuk): Baby sayang I kan?
Baby: Of course I sayang you. Teramat.
Sayang: Then trust I. Kita okay. Kita dah janji nak sama-sama build future. Ni ujian sikit je… test rindu sikit.
Baby (gelak kecil): Test rindu dia kata. Baby fail test ni kot, hari kedua dah tewas.
Sayang (manja): Ehh mana boleh fail. Nanti I peluk kuat-kuat weekend ni sebagai reward okay?
Baby: Hmm boleh lah… Tapi janji ah? Datang Bangi? Jangan cancel last minute…
Sayang (pandang skrin, serius sikit): I janji. You ingat senang ke duduk Shah Alam ni, tiap kali dengar motor lalu, I ingat Baby datang ambil I keluar.
Baby (tergelak tapi mata berkaca): Rindunya awak…
Sayang (suara slow): I rindu awak lebih, Baby. Tapi takpe… lepas ni kita lagi kuat okay?
Baby (anguk perlahan): Hmm… okay. Tapi malam ni teman I sampai tertidur boleh?
Sayang: Boleh. Macam biasa, I cakap sampai you lena. Tapi jangan malu kalau dengkur dulu.
Baby (senyum, hati tenang sikit): Takpe… asalkan suara Sayang yang jadi lullaby.